DAG 42: Kafka in Middelland

Na een pauze van tien dagen in Suriname ben ik weer terug in Middelland. Ik maak een rondje door de buurt. In Dates heb ik afgesproken met Els en Annemarie om na te denken over de vraag wat je met het gebied rond de Oostervant zou kunnen doen. De bedoeling is om in het voorjaar van 2016 een debat aan die vraag te wijden. We wandelen de Middellandstraat op en worden naar binnen gelokt bij het Wijkpaleis. Helaas kunnen we niet meer door het raam aan de straat naar binnen. Dat mag niet meer vanwege de eventuele precedentwerking. In het paleis is het een gezellige rommel. Men is druk bezig met de verdere inrichting. Binnenkort wil ik hier terugkeren om aan de activiteiten mee te doen. Even later staan we op het Dierenlandje, een verborgen oase in de buurt, waar je gelijk van het drukke Middellandstraatgevoel verlost wordt. De ingang is aan de Duivenvoordestraat 61a. Aan de rand van het heuvelachtige grasveld met steeds wisselende dierenbeelden van de kunstenaar Herman Lamers staat een blauw huisje dat als binnenspeelplaats voor de kinderen moet gaan dienen. Het is aangemeld voor het programma ‘Huizen in de wijk’. De mensen die binnen bezig zijn lijken ons onverwachte bezoek niet erg op prijs te stellen. Het Dierenlandje is omgeven door allerlei typen woningen, koop- en huurhuizen, mooi oud en lelijk nieuw. Het is een verrassend mooie plek. Bij het verlaten valt ons oog op het politiebureau dat een uitgestorven indruk maakt. Annemarie oppert om het pand voor ouderenhuisvesting te gaan bestemmen. We zijn op zoek naar een locatie voor het debat. In de oude confectiefabriek vinden we een lege ruimte die geschikt zou kunnen zijn, met uitzicht op de buurt waar om het draait. Vervolgens nemen we een kijkje in het recreatiecentrum Oostervant, bekend van het zwembad, de bowling en de sporthal. Een en al ouderwetse gezelligheid. Ik word heel ongelukkig van zo’n gebouw, maar ben me er van bewust dat ik niet behoor tot de doelgroep waarop hier gemikt lijkt te worden. De Oostervant loopt zo goed dat er geen zaal voor ons beschikbaar is. Wat zou er met de huizen en de straten die het zwembad omsluiten moeten gebeuren? Zo’n 180 woningen kampen met funderingsproblemen. Zou je dit hoekje van Middelland een totaal nieuw aanzien moeten geven? Moet je zo veel mogelijk het oude vertrouwde in tact laten? We fantaseren er driftig op los.
Bij het Henegouwerplein aangekomen is het eerste wat opvalt de beveiligingsparanoia. Overal zijn hekken en camera’s. Daar moet een slim bedrijf heel veel geld aan verdiend hebben. Een prachtig oud schoolgebouw is verworden tot een nogal levenloze onderwijsmoloch. Doodzonde. Als je vanuit het Centraal Station hier het begin van Middelland ontmoet, dan raak je niet opgewonden. Wat zou het leuk zijn als zowel het grote plein als het mooie gebouw een uitnodigende uitstraling zouden vertonen. Als er wat minder sportvelden zouden zijn en wat meer bomen en bloemen en vriendelijke bewoners die een oogje in het zeil houden in plaats van die hoge hekken. En ik zie het gebouw voor me (’s avonds mooi verlicht) met een publieke functie, in-en uit lopende mensen, een verhoogd terras. Waarom niet?
We gaan naar binnen en dwalen door de gangen. Er is geen mens te bekennen, ondanks de vele klaslokalen en werkplekken. Kafka in Middelland.