Je weet nooit van tevoren hoe zo’n boekpresentatie in deze wonderlijke tijd zal uitpakken. Speelt Nederland op dat moment of Marokko? Zal het sneeuwen? Gaan ze op Facebook alleen maar liken? Moet ik tien consumptiebonnen meenemen of honderdtien? Werkt de omroepinstallatie van Donner om de aanwezige klanten op te trommelen? Traditioneel gemaakte boeken, laat staan romans, zijn vandaag de dag minder in de mode. Dat had ik al gemerkt. En de vraag was ook of een thema in mijn roman, namelijk dat je als oudere steeds minder meetelt, eveneens op deze feestelijke bijeenkomst van toepassing zou zijn?
Ik had Lale Gül als spreker benaderd, maar die bedankte voor de eer. Nadia Moussaid reageerde helemaal niet. Matthijs van Nieuwkerk stond ook nog op mijn lijstje. Maar uiteindelijk koos ik voor de schrijver Marjan Berk, die net van het AD had gehoord dat haar column na 40 jaar ging stoppen.
Toen gebeurde het. Er doken zo’n dertig bezoekers op. Vooral familie, vrienden en mensen die bij het maken van het boek betrokken waren geweest. Marjan Berk als stralend middelpunt. Mijn Mieke van der Linden en Ginger, mijn tweelingbroer Jan en zijn Patrica’, mijn zus Marjolijn, Gabriëlle Kok, Jet Sol met vriend en hond, Dominique Schrijer en Tineke Abma, Pim van Pagee en Greet van Doorn, Francisco van Jole, Han van der Horst en Richtje Haarsma, Karel Kindermans, Gina Kranendonk, Emile van de Velde, Jasper, Jan Bart Dieperink, de dochters van mijn Russische vriend Zenja (die in de roman een rol speelt), Hans van Willigenburg, Gerda Roest en Zita Duson (die de tekst van de roman onder handen nam). Excuus als ik iemand over het hoofd heb gezien. Overwegend dierbare vrienden en vriendinnen allemaal. Het voelde als een warm bad.
Ik opende de bijeenkomst met drie stellingen die met het schrijven van de roman verband hielden:
1) Lezen scherpt het denken.
2) Autisme is een andere manier van zijn.
3) Wij zijn onderweg naar overbodig.
Hierna kondigde ik Marjan Berk, die symbool staat voor oud en vitaal, aan. Zij zei dat het verhaal vooral om ijs draait, dat ze vaak om de inhoud van TIJDVERDRIJF moest grinniken en vond dat het verhaal ook iets weg had van een road movie. Marjan eindigde haar inleiding met het mooi voorlezen van de slotpassage uit de roman. Gabriëlle Kok, de vertolker van de lezer (Eva Pfeiffer) in de roman en ik, de schrijver (Peter Wallmann), lazen hierna de begindialoog voor. “Als u de schrijver bent, dan ben ik graag de lezer.” Het reageren van de lezer op de schrijver en omgekeerd loopt als een rode draad door het boek. Marjan Berk en Gabriëlle Kok ontvingen vervolgens het eerste exemplaar.
In restaurant Diner at Donner werd er in een ontspannen sfeer een dronk op het boek uitgebracht en lieten liefhebbers hun boek signeren.
Marokko stond toen op 1 – 0 tegen Portugal.
