DAG 2: Een avond waarop eerst niks gebeurt

De huid van de Middellandman is een effen donkerblauwe joggingsuit waar de sterren van Barcelona ook in rondlopen. Veel mannen op straat hier dragen trainingspakken. Wat zouden ze belangrijker vinden: de kleur of de club? Of zouden ze merk-geil zijn? Het is al donker en ik fiets een beetje doelloos door de buurt. De kans dat er iets spectaculairs gebeurt is op zo’n doordeweekse avond zonder voetbalwedstrijd is niet groot. Ik moet leren om over niks te schrijven en de verveling te verdrijven. Het valt me op dat je je fiets in de winkelstraten moeilijker kwijt kan dan je auto. Aan auto’s kan de stad makkelijker geld verdienen.

Ik stap zomaar café Terminus aan de 1e Middellandstraat binnen. De krant Dichtbij noemt deze straat een “zwakke straat”. Van buiten oogt Terminus als een groot oud café. Op het raam staan vreemde gele tekens. Binnen is het druk. Er klinkt harde, moeilijk definieerbare muziek. De sfeer is gemoedelijk, het interieur enigszins verminkt door een grote rookhoek waar gekaart wordt. Ik ben de enige kaaskop. Geen idee waar de andere bezoekers vandaan komen. Ik probeer voor de grap een advocaatje (eierlikeur) te bestellen, maar de serveerster spreekt alleen Engels. Hoe zou wijlen Simon Carmiggelt vandaag de dag een cursiefje over een café als dit schrijven? Als een eenzame vreemde eend?

De eerste plannen van de Middellandman
Het is even wennen, de nieuwe rol van Middellandman. Hoe zal ik het gaan aanpakken? Ik ben er al een tijdje mee bezig. Ik wil beginnen met research. Praten, kijken, schrijven. We hebben een logo bedacht, mijn contouren in het zwart, en zijn nu online. Ik wil naast Aboutalebs beleid van co-creatie tussen gemeente en de bewoners in het kader van de Alliantie Middelland, een parallel proces op gang brengen. Een beetje relaxed en organisch, zonder te veel schijncommunicatie met ‘liken’ en agenda-prikkers. Ik ga op zoek naar een kleine harde kern om ideeën mee te ontwikkelen die in een later stadium tot een leuk project kunnen uitgroeien. We willen iets meer van beneden naar boven werken dan omgekeerd.

Ik doe vanaf vandaag vier dingen:

1) Een dagelijkse blog over mijn buurt schrijven;
2) Twee keer per maand een ontmoeting organiseren op steeds verschillende plekken in de buurt. Daarvoor heb ik een Karaoke-set gekocht;
3) Een zesdelige TV-serie maken met de titel ‘Heft in eigen hand’, over voorbeelden van zelforganisatie. Op 3 september beginnen de opnamen met Zorgvrijstaat Rotterdam West en Iris Smeets.
4) Mijn cursus ‘Rotterdam voor gevorderden’ over buurtontwikkeling en nieuwe lokale democratie doceren aan de Volksuniversiteit, beginnend op op 27 oktober.

Er wordt al gelijk op een bijzondere manier op mijn activiteiten gereageerd. Mensen zoeken contact om mee te doen, willen naar de talkshow komen en geven zich op voor de cursus. Hoera.

Emmanuël en Niels
Aan de bar zit een jonge man. Ik knoop een gesprek met hem aan. Hij vertaalt de gele tekens. “Er staat ‘Bar Terminus’.” Het betreft de kerktaal Ge’ez die in Ethiopië en Eritrea gesproken wordt.” De man zegt uit Eritrea te komen en schrijft zijn naam voor me op: Emmanuël Issack Terwolde. “Ik ben hier nu twee maanden als vluchteling. Ik leer Nederlands en werk bij een kapper, hier om de hoek. “ Van mij wil hij weten hoe mensen onder de zeespiegel kunnen leven. Ik zeg met een glimlach dat dat geheim moet blijven. Dan vertelt hij dat er hier veel Eritreërs samenkomen, maar dat hij daar behoedzaam mee om gaat omdat er onder zijn landgenoten veel ‘fricties’ bestaan. Ik vraag of ik het contact met hem mag uitbouwen. Dat vindt hij goed. Niels komt binnen met zijn vriendin. Hij woont sinds vijf maanden om de hoek in de Claes de Vrieselaan en studeert in Delft. “Wat voert jullie hier heen?”, vraag ik. “We wilden een potje poolen en dat kan hier.” Even later speelt hij een spelletje met Emmanuël. Misschien moet ik ze uitnodigen voor de eerste talkshow, volgende week.
Aan het eind van dag 1 zeg ik dat ik op zoek wil gaan naar vluchtelingen in Middelland en door stom toeval ontmoet ik binnen 24 uur Emmanuël en de vriendelijke eigenaar van Terminus, die mij tegen middernacht wat meer over de nieuwe vluchtelingen uit Eritrea uit de doeken doet. Of is het geen toeval als je het toeval bewust en vaker toelaat in je leven?