Stel je voor dat ISIS in Rotterdam West had toegeslagen. Op het Kasteel van Sparta. Zouden de controleurs daar de bomgordels ontdekt hebben? Of tijdens een concert in Rotown. Bij de Koolmees op de Middellandstraat of op het terras van het WP. Je moet er niet aan denken. Maar je weet ook dat aanslagen altijd en overal kunnen plaats vinden.
De kans er op lijkt in Middelland klein. Ik geef daarvoor een aantal verklaringen:
- Middelland is geen Parijs. Het is geen gebied dat tot de verbeelding spreekt.
- Er zijn in Frankrijk veel meer Syrië-gangers en jihadisten dan hier.
- Het beleid van de overheden ten aanzien van de ’banlieues’ verschilt enorm van de manier waarop Rotterdam met zijn burgers omgaat.
- De politie in Parijs treedt van oudsher keihard op. Ik spreek uit ervaring.
Ik moet nog zien dat ze daar net zo afscheid nemen van de bewoners als wijkagent Hans Vos hier vorige week gedaan heeft. Vos kent de buurt als de beste. Komt ‘bij alle kleurtjes’, zoals hij zelf zou zeggen, over de vloer. Ik denk niet dat in Courconnes (waar een van de verdachten vandaan komt en dat qua aantal inwoners iets groter is dan Middelland) buurthuizen zijn als het wijkpaleis, initiatieven als Singeldingen en de Zorgvrijstaat of koffiehuizen waar moslims zo communiceren als in Dates.
Rotterdam als doelwit, wat God verhoede, is wel denkbaar. Dat leert de Tweede Wereld Oorlog. Dan gaat het om de haven en de strategische ligging van de stad. Het AD schreef op 7 november nog over een blindganger onder een huis aan de Claes de Vrieselaan die geruimd moet worden.
Een moedige Marokkaanse burgemeester kan ook reacties oproepen. Moge God ook dat verhoeden. Dat hij moslims in Rotterdam oproept om zich tegen ISIS uit te spreken, vind ik goed. Met zijn oog-om-oog-, tand-om-tand-uitspraken ben ik het oneens. Ik ben blij dat ik humanist ben. Evenmin heb ik er spijt van dat ik als oorlogskind militaire dienst geweigerd heb. Maar dat terzijde.
Wat de beste reactie is op de aanslagen in Parijs moet iedereen voor zichzelf bepalen. Ik zal 1 minuut stil zijn, demonstreren tegen zinloos geweld, maar vooral proberen om actief met mijn medebewoners samen te leven. Misschien klinkt dat braaf en wollig, maar ik geloof daar heilig in.
