“Geheel in stijl wandelen we met verlichte bakfietsen langs de plekken en initiatieven die gezamenlijk het huis van de wijk vormen” stond er in de uitnodiging voor de kerstparade. Van 15 tot 20 uur langs acht ‘huizen van de wijk’. De spoortuin was het vertrekpunt. Ik schat dat er zo’n veertig witte vaders, moeders, kinderen en honden op dit aardige idee van Joke van Bilsen uit de Claes de Vrieselaan waren afgekomen. Een soort harde kern van actieve Middellanders. Veel bekende gezichten. We werden verwelkomd met gepofte kastanjes. De spoortuin wordt de laatste tijd geplaagd door konijnen die de tuin als snackplek bezoeken. Bij de konijnen af. Binnen hangen de tekeningen met de plannen voor de ontwikkeling van het Essenburgpark. Op den duur moet je vanaf het station naar de Mevlanamoskee kunnen lopen. In een gezellige stoet lopen we naar het Midddellandplein. Op de hoek van de Joost van Geelstraat zetelt de Werkgroep Jongeren Middelland. Iedereen kan hier met zijn vragen terecht. Er wordt aan huiswerkbegeleiding gedaan en gezamenlijk naar voetbal gekeken. Overdag zijn er activiteiten voor en door vrouwen. Alles gebeurt op vrijwillige basis.
“Kijken jullie naar Sparta of Feyenoord?” vraag ik. “We kijken niet naar Ajax”, is het diplomatieke antwoord. Marieke schenkt een bord met de kleurrijk verlichte naam van het initiatief aan de Werkgroep Jongeren. Die borden zijn in het Wijkpaleis gemaakt. We gaan naar buiten. Daar valt me op dat sommige bomen de zelfde mooie lampjes hebben als op de Kruiskade.
Op de wintermarkt aan het Middellandplein, een initiatief van de winkeliers, krijg ik tekst en uitleg van Rudi Darson: “We zijn met negen bomen begonnen en volgend jaar moeten alle veertig bomen hier lichtjes hebben. Rudi vindt dat er te weinig te doen is in de buurt en dat de winkelconcepten enigszins verouderd zijn. We zijn hard aan het nadenken hoe we de beste winkelstraat kunnen worden, met een eigen lokaal brand. Twee jonge mannen spelen ‘O denneboom’. Het klinkt lekker melancholiek.
We steken de straat over naar het Wijkpaleis. Wat is dat een mooie, warme plek geworden. Bij aankomst wordt ons uitgelegd wat de filosofie achter dit initiatief is. We krijgen heerlijke pittige soep. Op 22 december doe ik op deze plek de talkshow (zie agenda).
Thuis in West noemt zich een project voor wijkopbouw voor jong en oud en is christelijk geïnspireerd. Het gonst er van de activiteiten. Men bekommert zich echt om de zwakkeren in Middelland. Ook hier is de ontvangst allerhartelijkst. De vereniging Ettaouhid in de Schietbaanlaan bestaat al 25 jaar. Menige bekende Marokkaan heeft daar voetsporen achter gelaten. Ettaouhid richt zich op het hele gezin. Ze doen van alles: een weekendschool, scouting, toneel. Men is nog op zoek naar mensen die Nederlandse les willen geven. “We staan open voor iedereen, maar je moet wel ons eigen karakter accepteren”, zegt een van de leiders.
Na vier uur haak ik af. De tocht gaat dan nog door naar het buurtatelier in de Zwaerdecroonstraat en de Oranjerie-huiskamer in de Volmarijn. Die beide locaties heb ik al eerder uitvoerig beschreven. Het goede van de parade-formule is dat je toe gaat naar mensen en organisaties die anders misschien niet met jou contact zouden zoeken. Je kan tijdens zo’n evenement ook prettig netwerken met buurtgenoten die je nog niet goed kent. Aan het einde voelde ik me net een verlichte bakfiets. Heerlijk!
Geen inhoudelijke reactie van mijn kant, maar ik wil je meegeven dat ik niet anders kon dan achter mijn computer lachen toen ik de laatste zin las. Een verlichte bakfiets. Misschien ‘het woord van 2016 voor Middelland’.
aanvulling: Ben je met de hele Middelland Kerstparade meegelopen? In Het Buurtatelier zag ik allerlei smaken mensen kennis met elkaar maken. Ik vraag me af: wordt De Middellandman moe en gemakzuchtig?
Beste Nico,
Waarom schrijf je ‘witte’ vaders en moeders, kinderen en honden? Ik was ook aanwezig en heb geen kinderen. Het viel mij niet op dat er veel honden aanwezig waren, ik heb er 1 gezien. Je schetst hier een bevooroordeeld beeld.
Groet,
Walter Birkhoff