DAG 57: Hoe Ed Haarman uit Middelland verdween

Stomtoevallig vertelde Toos van drogisterij Amara me onlangs dat Ed overleden is. Ik stond op de tram te wachten en we kletsten wat over de winkels van de Nieuwe Binnenweg. Ik schrok me rot toen ik het hoorde. Ed Haarman was een van de markantste winkeliers in onze buurt. Jarenlang stond hij achter de toonbank van Van Eijk’s vakkleding, een donker hol vol fantastische broeken, petten, jassen, laarzen en wat al niet meer. Ongeveer tegenover Albert Heijn. Ik heb er heel wat gekocht. Mijn laatste aankoop was een fel appelgroen colbertjasje. Ed kon goed kankeren, vaak op een humoristische manier. Daar genoot ik van. Over de teloorgang van de kleine winkel, het jatten, zijn collega’s in de straat, de oplopende kosten. Hij was ook een tijdlang voorzitter van de winkeliersvereniging. Altijd bezig, een vakman en bijna altijd bozig. Lekker Rotterdams. Ik hield van Ed. Gisteren zocht ik de vrouw van Ed, Marina, op in haar flat, elf hoog, bij de Lijnbaan.

Hoe lang was je met Ed?
“31 jaar.”

Waarom heette jullie zaak Van Eijk?
“We hebben die zaak overgenomen van de heer Van Eijk. Het was wel een vakkledingzaak, maar er kwamen heel veel Kaapverdiaanse mensen. En Van Eijk had maar één bedrijf als grote klant en dat hebben wij toen uitgebreid.”

Deden jullie wat met internet?
“Nee, helemaal niks. We hadden wel een site. Die is er nog steeds, maar ik weet niet hoe je die er af moet krijgen. Ik weet het wachtwoord niet. Als ze nu bellen, dan zeg ik: we bestaan niet meer.”

Ik weet nog goed dat jullie een paar jaar geleden besloten hadden om naar Schiedam te verkassen.
“Ja, we waren een paar keer overvallen en het liep niet meer…”

Was er niet een man die een heleboel had Kangol-petten gestolen?
“Klopt. Ik heb die man betrapt. Ik zag hem lopen en ben hem toen achtervolgd. We hadden één Kangol in een bepaalde kleur, lichtpaars, en daar liep hij mee. Ik zeg tegen Ed ‘ik ga achter hem aan’ en hij zei ‘doe niks, dan bel ik de politie’. Die kwam en ze hebben de man in het park bij de Heemraadssingel opgepakt. Toen zijn we naar de rechtbank gegaan. Normaal deden we dat niet, maar nu hadden we een getuige, die woonde aan de overkant van de winkel, en die had het zien gebeuren. Wij dus naar de rechtbank, opgetogen omdat er eindelijk eens recht gesproken zou worden. Daar begon de Officier van Justitie vertellen wat er gebeurd was, maar daar klopte niks van. Dus ik steek mijn vinger op en zeg ‘mevrouw, wat u zegt dat klopt niet’. Toen zei de rechter dat ik mijn mond moest houden. Maar ze ging maar door met dingen vertellen die niet klopten. Dus toen zei ik opnieuw ‘mevrouw, het is niet waar’. Toen zei de rechter ‘als u nog één woord zegt, dan laat ik u uit de zaal verwijderen’. Toen zei Ed ‘Wegwezen hier. Ik ga weg. Dit is te gek’. Ik zei ook nog tegen de rechter dat we een getuige hadden. Toen zei de rechter ‘één getuige is geen getuige’. Ik hoor het hem nog zeggen. ‘Mooie rechtstpraak’ zei ik toen tegen de advocaat van de tegenpartij. ‘Had je ook maar een advocaat moeten nemen’, zei die. ‘Die kunnen wij nou net niet betalen’, antwoordde ik hem.”

Hoe lang hebben jullie in die nieuwe winkel in Schiedam gezeten?
“1 jaar. In het begin ging het aardig. Dan ben je nieuw en dan komen ze kijken en kopen ze wat, maar daarna zakte het toch weer in en zeiden we dat we toch moesten gaan afbouwen. Maar hoe doe je dat als je nog zo veel vooraad hebt?”

Ja, maar al toen jullie naar Schiedam wilden gaan heb ik Ed gezegd: Zou je het wel doen?
“Maar er waren ons wel beloftes gedaan. Want als wij twee grote klanten zouden krijgen, zouden we minder afhankelijk van de winkel zijn geweest. Maar al die winkels gaan weg. Je redt het niet. Het is allemaal grootwinkelbedrijf en zelfs die hebben het moeilijk. We hadden de Kunsthal als klant, maar toen kwam er een nieuwe directeur en een inbraak en toen kwam er weer security in en die hadden hun eigen leverancier. Dus we raakten grote klanten kwijt en dat voel je heel erg in je portemonnee. En die nieuwe bedrijven die ze hadden beloofd gingen failliet. Dus alles viel eigenlijk in duigen.”

Is Ed overleden toen jullie in de winkel in Schiedam zaten?

“Ja. We zijn in september begonnen en precies een jaar later is hij hier thuis op de bank waar wij nu zitten overleden. Ik heb er daarna zes weken over gedaan om de boel af te sluiten. Ik heb toen alle leveranciers gebeld en die hebben mij toen heel goed behandeld. En andere leveranciers hebben die enorme restpartijen daarna opgekocht. Maar ja, daar krijg je niks meer voor terug. Dus dat is goed afgewikkeld. En nu heb ik mijn AOW en nog wat werk om rond te komen. Moet je je voorstellen, dat je een bedrijf hebt waar je eigenlijk niks van weet en dan moet je ineens alles gaan oplossen. Je kan niks meer vragen. De stress die ik gehad heb, dat wil je niet weten. Ongelukkig en eenzaam was ik.

Kom je nog wel eens op de Binnenweg?
“Ja, ik ga er nog naar de kapper en de nagelstudio, ik kom nog bij Toos de drogist en ik heb de apotheek nog daar.”

Wie zit er nu in jullie oude winkel?
“Mijn huisbaas. Met een verzekeringskantoor. Je herkent het niet meer terug. Het ziet er helemaal nieuw en wit uit. Misschien hadden wij dat ook moeten doen. We kregen voordat we naar Schiedam vertrokken een aanschrijving dat we alles moesten renoveren. Dat kost tonnen. Mensen die dat ook overkwam hebben zelfs zelfmoord gepleegd.”

Hou oud is Ed geworden?
“Bijna 65. Ik denk dat ie altijd wel geweten heeft dat ie niet oud zou worden. Het was wel een bijzondere man.”