Na het schrijven over de buiten- en onderkant van Middelland wil ik vandaag op zoek naar het midden van Middelland. Op de plattegrond van Delfshaven heb ik lijnen getrokken tussen de vier tegenover elkaar liggende hoeken van de wijk. Die kruisen elkaar binnen het vierkant dat gevormd wordt door de Claes de Vrieselaan, Schietbaanlaan, Jan van Vughtstraat en Schermlaan. Daar moet het midden zijn. Een journalist en een fotograaf van het NRC Handelsblad vragen of ze mee op stap mogen voor het maken van een portret van De Middellandman. Dat mag. In de Jan Porcellisstraat ontwaar ik drie mensen op de stoep voor een half openstaande deur. Een oudere vrouw staat in de deuropening, iets verderop hangt een mooie zwarte jongeman tegen de muur en op de stoep zit een vrouw waarvan ik de leeftijd moeilijk kan inschatten. Op de drempel ligt een pakje shag en er hangt een sterke wietlucht. Ik denk na over een goede openingsvraag. “Is dit de straat waar een vrouw tien jaar dood in haar woning heeft gelegen?”, vraag ik retorisch. De bewoners bevestigen dat in koor en wijzen in de richting van de plek waar dat enorm verdrietige drama zich heeft afgespeeld. De vrouw wil wel haar verhaal kwijt, maar is ook achterdochtig en ze wil onder geen beding op de foto. Ik vraag hoe ze heet en zeg dat ik het gesprek wil opnemen. Geen probleem. Ze zegt dat ze An heet.
An, zeg eens wat je op je hart hebt.
“Mijn belangrijkste wens is dat er eindelijk in de wijk wat voor jong en oud wordt gedaan en dat er meer toezicht wordt gehouden.”
Woon je hier prettig.
“Op zich woon ik hier wel prettig, al hebben we hier wel veel last van junkies. Je vindt hier naalden en af en toe een zakje.”
De NRC-verslaggever interrumpeert: “Ik ruik hier ook hash.”
“Ja, dat is zij, maar ik niet. Ik ben daar allergisch voor. Vind het niet lekker.”
An beklaagt zich er over dat er allerlei activiteiten en voorzieningen stopgezet zijn.
Maar nu komen er, mede dankzij Mooi, Mooier Middelland weer allemaal nieuwe initiatieven. In het wijkgebouw daar verderop en op in het Branco-park.
“Ja, ja. Eerst wegtrekken en dan weer terug zetten. Dat is onlogisch. Laat het dan staan en luister eerst naar de burgers voordat je het weghaalt. Maar dat wordt niet gedaan.”
Waarom denkt u dat ze dat doen?
“Aan ons burgers wordt doorgegeven dat het met geldtekort te maken heeft. Geloof u het? Ik niet.”
U bent een ontevreden burger.
“Ene kant wel, andere kant niet. Ik vind het jammer dat Pim Fortuyn dood is.”
Die woonde hier in de buurt.
“Ja, ik weet waar hij woonde. Hij was recht voor z’n raap. En dat mag niet gezegd worden, de waarheid.”
Stemt u niet meer, nu Pim dood is?
“Ik stem helemaal niet, want je stem wordt niet gehoord. Kijk maar naar dat referendum. Als je tegen stemt wordt het toch doorgezet, omdat andere landen wel ja hebben gezegd. Er zijn hier zo veel dingen stop gezet. Te gek voor woorden. Vroeger hadden wij bomen in onze straat staan. Moest er uit wegens reden. Nu is de straat voor de zoveelste keer opnieuw betegeld en komen er ineens weer bomen in de straat. Dan denk ik: Waar slaat dit op?”
Ja, wat die planning en het vaak inconsequente beleid betreft heeft u wel een punt.
“Ja, soms heb je wel vier keer per jaar dat je straat open legt, terwijl ze allemaal wisten wat er moest gebeuren. De een wijst dan het vingertje naar die, de ander naar die. Het is een zooitje geweest. En het parkeerbeleid is ook zo iets. Er staan hier drie auto’s en er wordt er maar één bekeurd. Zo corrupt. Ik heb er allemaal foto’s van, als bewijsmateriaal. Ze kiezen gewoon één zondebok., maar dat kan niet. Recht is recht en krom is krom. De politie is gewoon bang voor Marokkanen. Je moet ieder mens gelijk behandelen en dat wordt niet gedaan.”
Ik probeer nog wat meer over An te weten te komen. Ze vertelt dat die jongen haar zoon is, maar dat ze niet meer getrouwd is. Ook vraag ik of ik nog een keer langs kan komen voor een vervolggesprek, maar dat wil ze niet toezeggen. Ook wil ze niet zeggen waarom ze niet op de foto wil. Dat is haar goed recht. Ik vermoed dat ik An de komende tijd nog wel vaker hier op straat zal aantreffen en dan wil ik toch proberen om het contact verder te verstevigen. Ik denk haar te begrijpen en ik vind dat je de kritiek van veel burgers serieuzer moet nemen dan vaak door politici en gemeente-ambtenaren gedaan wordt. An deugt.
We naderen het midden van Middelland. Bevindt zich dat in de achtertuin van good old Herman IJzerman of van groen-expert en fotograaf Gina Kranendonk? Ze wonen beiden vlak bij elkaar op de Claes de Vrieselaan. IJzerman blijkt niet thuis, Kranendonk wel. Ze laat ons binnen en we lopen de achteruin in. Het is er mooi en stil. Er lopen twee kippen, Betsy (links) en Freule (rechts) en tussen de bomen door schemert het witte trespa van de straat aan de achterkant van de ommuurde plek, de hortus conclusus. In het NRC Handelsblad zal Gina geciteerd worden: “De gevel van dit huis is open naar de stad, de ommuurde tuin een veilige omsluiting van je zelf”, mijmert ze. Het midden van Middelland komt in de buurt van het paradijs. Wie had dat gedacht?
Agenda:
Op zaterdag 16 april om 14.00 uur geef ik in verhalenhuis Belvedere op Katendrecht een gastcollege over het project ‘De Middellandman’. Ik vertel hoe ik op zoek ga naar verhalen en hoe ik met bewoners praat. De bezoekers mogen mij ook het hemd van het lijf vragen. Bent u geïnteressseerd? Geef u dan op via: www.belvedererotterdam.nl
