Dag 75 schreef ik dat ik overwoog om te gaan solliciteren, ‘al weet je bij sollicitaties nooit hoe het loopt.’ Op 9 juni 2016 werd via een mailtje meegedeeld dat ik niet in aanmerking kwam voor de functie waarop ik gesolliciteerd had: de functie van projectleider Communicatie Mooi, Mooier Middelland (MMM). Het betreft een tijdelijke klus van 1 tot 2 dagen per week voor maximaal 60 euro per uur.
Ben ik nu boos of heel verdrietig? Ja, ik ben boos en verdrietig. Ik heb vooral de pest in. Natuurlijk wist ik dat ik dat baantje waarschijnlijk niet zou krijgen. Ik ben wat dat betreft niet naïef. Waarom heb ik dan toch gesolliciteerd? Ik noem de belangrijkste motieven.
- Ik vind dat meer bewoners van Middelland een actieve rol moeten spelen in het veranderingsproces in het kader van Mooi, Mooier Middelland. Dat is nu nog te veel in handen van goed verdienende ambtenaren die niet in de buurt wonen. De verhoudingen kloppen niet, het gaat niet om de goede individuele uitzonderingen. En omdat er hier nog geen effectief model bestaat waarin de buurtdemocratie helder omschreven is heb je als projectleider een betere positie in het MMM-project dan als vrijwilliger in een van de vele werkgroepen.
- Ik ben gekwalificeerd voor de functie. Eerder overgekwalificeerd (grapje). Een projectleider Communicatie moet volgens mij vooral een goede visie hebben op het intern communiceren in een probleembuurt en dus vooral goed overweg kunnen met het overgrote deel van Middelland dat bestaat uit medelanders en mensen aan de onderkant van de samenleving. In de blog van De Middellandman kunt u lezen hoe ik met dat deel van de samenleving communiceer. Wat we eerder ook in café Club Math. bij de Mathenesserbrug deden.
- Ik ben enthousiast.
- Als onderzoeksjournalist wil ik in projecten participeren, waardoor ik er interessant over kan schrijven. Een beetje zoals antropologen te werk kunnen gaan. Ik moet ook denken aan Joris Luyendijk. In Middelland vervul ik bewust meerdere rollen. Bijvoobeeld die van Middellandman, maar ook van werkgroeplid bij MMM en actieve bewoner. Wat zou het leuk zijn als men mij dat rollenspel zou gunnen. Al was het maar omdat je daar veel aan kan hebben en van leren. Ik probeer daar gewetensvol mee om te gaan, maar besef heel goed dat dat het sterkste argument is om mij als sollicitant af te wijzen. ‘Belangenverstrengeling’ of ‘de schijn van belangenverstrengeling’ noemt men dat altijd zo mooi.
- Nogal wat Middellanders hadden mij gevraagd om voor deze bescheiden baan te solliciteren.
- Waarom zou de deskundigheid van de ambtenaar wel beloond moeten worden en die van de minstens zo deskundige bewoner niet?
In het mailtje (waar ik aan het begin van dit stukje aan refereer) stond ook dat men een flink aantal reacties had ontvangen. Dat kunnen er tien zijn maar ook twintig. Men wil niet gewoon zeggen hoeveel. Bij een normale procedure wordt er in zo’n geval met drie of vier personen gesproken om een nog betere indruk van de kandiaten te krijgen. Voor zo’n gesprek, waarin je bovendien goed vragen en argumenten zou kunnen wisselen, kom ik niet in aanmerking. Ik sluit niet uit dat er betere kandidaten voor de functie zijn en als dat blijkt zal ik de eerste zijn om haar te feliciteren. Ja, mijn intuïtie zegt dat het een relatief jonge vrouw wordt, hopelijk uit de buurt, academisch gevormd en sociaal actief in Rotterdamse buurten. Klopt die voorspelling niet, dan mag u mij nog voor de vakantie op het Middellandplein met wollen ballen komen bekogelen.
Aan het eind van het bericht staat: “Persoonlijk hoop ik dat je ondanks dit bericht altijd betrokken zult blijven binnen de communicatiegroep.” Dat voelt als “Je bent geen goede voetballer, maar blijf wel meespelen in ons team.” Het probleem van zo’n standaard-afwijzing is dat die voor de ontvanger vooral veel vragen oproept. De belangrijkste is waarom ik echt ben afgewezen. Ik heb er recht op dat te weten, te meer omdat jullie, MMM, vragen of ik mee wil blijven draaien in de groep waarvoor ik als leider heb gesolliciteerd. Het is namelijk goed voorstelbaar dat jullie terechte kritiek op mij hebben, maar ik zou graag zelf die kritiek willen wegen om te kunnen bepalen of dat consequenties heeft voor mijn eventuele verdere functioneren binnen de werkgroep. Ook vraag ik me af waarom ik niet voor een gesprek ben opgerroepen.
Het selectie-commissielid dat mij de onheilstijding bracht en dat net als ik ook meerdere rollen in dit spel speelt, is van de ene op de andere dag van een prettig collega-werkgroeplid veranderd in een kille bureaucraat die zich verschuilt achter formele formuleringen. Onherkenbaar. Als ik vraag waarom ik ben afgeserveerd, dan schrijft zij dat de vele ‘andere kandidaten qua ervaring en expertise beter aansluiten bij de functie-eisen.’ Het bekende versluierende jargon. Typisch Nederland regelland. Ik betwijfel of dat zo is en kan het nog niet controleren. Als je mij beter zou kennen, dan zou je weten dat je mij beter de waarheid kan zeggen. “Nico, we erkennen je kwaliteiten, maar je bent te oud, doet aan belangenverstrengeling en sommigen van ons weten niet goed wat we aan je hebben en zien je daarom liever niet als leider van de communicatie.” Dit verhaal draait nota bene om communicatie. Je hoopt dan de nieuwe veranderingen in de buurt gepaard gaan met tranparante informatie, normale reacties en normaal taalgebruik. Was het maar waar. Als sollicitant heb ik me niet kunnen en willen bemoeien met de opzet van de procedure. Mede daarom is mijn dubbelstrategie hier spaak gelopen. Ik kon niet pleiten voor een nieuwe aanpak.
Ik heb de leiding van Mooi(er) Middelland laten weten dat ik niet weet of ik me nog verder wil inzetten voor mijn dierbare buurt. Het kan dus twee kanten op. Ik wil de komende weken de tijd nemen om daar rustig over na te denken. De lopende zaken worden gewoon afgerond. Kijk dus naar de laatste twee afleveringen van ‘Ode aan Middelland’ (vrijdagavond, elk uur vanaf 18.30 uur) en lees op deze plek de laatste dagen van mijn boeiende buurtonderzoek.
