Nico Haasbroek heeft een boek geschreven over een oudere man die zich afvraagt of er nog wel plek is voor hem in deze maatschappij. Hij merkt dat ouderen regelmatig te maken krijgen met leeftijdsdiscriminatie. Zijn boek is voor een groot deel geïnspireerd op de vele uren die hij in de horeca doorbrengt.
“De wereld wordt kleiner en mensen reageren minder vaak op je. Ik zal een voorbeeld noemen. Ik was in Berlijn en wilde naar de beroemde nachtclub Berghain met muziek en drugs en weet ik het wat nog meer. Daar stond ik dus om elf uur in de avond in de rij en toen ik bij de deur kwam, werd ik geweigerd. Gewoon omdat ik een oude man was”, vertelt Haasbroek.
Het zijn ervaringen die hij noteerde in een dagboek. Dat verwerkte hij uiteindelijk tot een deels autobiografisch boek. “Ik wil het opnemen voor de ouderen want ze worden vaak stiefmoederlijk behandeld. Zo heb ik een heel hoofdstuk geschreven over dat ik bewust een feest organiseerde voor oudere mensen. Daar gebeuren allerlei dingen. Zo kunnen ze er ook de doden herdenken, want als je oud bent, gaan er natuurlijk allemaal mensen om je heen dood. Het is dus een bijeenkomst waar je mensen bewust serieus neemt. Dat is ook bedoeld om het ouder worden te vieren en om aan te geven dat je niet weggedrukt wil worden”, vertelt hij over een passage in zijn boek. Het einde heeft hij ook al bedacht. “Het eindigt ermee dat de hoofdpersoon zich in laat vriezen in een ijssalon met de mededeling dat hij pas ontdooit wil worden als de wereld weer klaar voor hem is”, besluit hij.
Bron: Open Rotterdam
